Rocznie – wg wyliczeń organizacji ekologicznych, umiera ok. 5 miliardów pszczół. Wg badań – śmiertelność rodzin pszczelich wynosi od 20% do 50%. W kontekście strategicznego znaczenia zapylaczy w funkcjonowaniu ekosystemu to niebezpiecznie dużo. Wielu z nas jednak nie jest w stanie wyobrazić sobie skali zagrożenia, gdyż martwych pszczół po prostu nie widać.

Możemy przerzucać odpowiedzialność na występujące naturalnie choroby, wirusy, grzyby, jednak samo ich istnienie to tylko wycinek problemu. Ekspansywna gospodarka, przemysłowe rolnictwo, chemiczne środki ochrony roślin stosowane na masową skalę – najprościej ujmując największym pszczelim szkodnikiem jest człowiek.

„Pamiętnik wymierania” nie jest projektem edukacyjnym, nie daje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, co człowiek – jako istota nadrzędna, może zrobić dla poprawy bytu zapylaczy. Rzuca jednak krytyczne światło na skutki „ludzkiego panowania” na Ziemi, i stawia pytanie czy właśnie takie „czynienie sobie Ziemi poddaną” miał na myśli Stwórca.